Πέντε βήματα για να δώσουμε στα παιδιά μας το έναυσμα να δοκιμάζουν τα πάντα και να τρώνε σωστά.
Φαγητό σαν παιχνίδι: Πώς θα πείσουμε τα παιδιά μας να δοκιμάσουν όλες τις τροφές
Είναι αρκετά συνηθισμένη εικόνα στα περισσότερα σπίτια με παιδιά, τα μικρά μας να αρνούνται να δοκιμάσουν διαφορετικές τροφές και το διαιτολόγιό τους να περιορίζεται σε πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες, που δεν αλλάζουν… ποτέ! Τα στοματάκια τους σφραγίζονται ερμητικά, μια έκφραση απέχθειας σχηματίζεται στα προσωπάκια τους και κάθε μας προσπάθεια πέφτει στο κενό. Οι απεγνωσμένες μαμάδες δοκιμάζουν διάφορα κόλπα, «αεροπλανάκια», γκριμάτσες, απόσπαση προσοχής, όμως τίποτα δεν πετυχαίνει και το μόνο αποτέλεσμα όλης της προσπάθειας είναι ένας συνεχώς αυξανόμενος εκνευρισμός. Το γεύμα καταλήγει σε κλάματα ή απογοήτευση εκατέρωθεν και η μαμά πέφτει στην παγίδα και ετοιμάζει όποιο φαγητό γνωρίζει πως το παιδάκι της θέλει να φάει, ώστε «να μην μείνει νηστικό»…
Αυτού του τύπου η προσέγγιση όμως δεν είναι η σωστή για να επιτύχουμε τον σκοπό μας, που δεν είναι άλλος από το να δώσουμε στο παιδί μας όλα τα χρήσιμα διατροφικά συστατικά που χρειάζονται για την ανάπτυξή του. Το μόνο που πετυχαίνουμε με τέτοιες μεθόδους είναι η σύγχυση, η πίεση, το στρες αλλά και το λανθασμένο μήνυμα πως «αν δεν φας αυτό που πρέπει, θα σου ετοιμάσω το αγαπημένο σου φαγητό». Επομένως, είναι αναγκαίο να δούμε «τη μεγάλη εικόνα» και να προσεγγίσουμε το ζήτημα της διατροφής των παιδιών μας με μια περισσότερο συνολική μέθοδο, όπως αυτή που προτείνει το Νοιάζομαι εδώ. Η διαδικασία του φαγητού, που είναι τόσο απαραίτητο για τη σωστή σωματική ανάπτυξη του παιδιού όταν είναι μικρό, παραμένει μια κορυφαία λειτουργία της οικογένειας σε όλη του τη ζωή και είναι καλό να τη διδάξουμε, μέσω των πράξεών μας, ως τέτοια. Με τον τρόπο αυτό είναι βέβαιο ότι θα περάσουμε στο παιδί την αρμόζουσα προοπτική και τις κατάλληλες βάσεις ώστε να αποκτήσει σωστές διατροφικές συνήθειες, τόσο ως παιδί όσο και ως ενήλικας.
Ας δούμε παρακάτω πέντε απλές συμβουλές που θα μας κατευθύνουν σε μια διαφορετική προσέγγιση, που κατά πάσα πιθανότητα, θα αποδειχθεί πιο αποτελεσματική και θα δελεάσει το μικρό μας να δοκιμάσει όλες τις διαφορετικές τροφές που προτείνουμε:
1. Συμμετοχή σε όλη τη διαδικασία. Πόσο διαφορετική θα ήταν η προσέγγιση του μικρού μας προς τα λαχανικά, για παράδειγμα, αν είχε την ευκαιρία να τα δει και να τα αγγίξει, πριν αυτά φτάσουν στο πιάτο του; Έχοντας το παιδί μαζί μας στην κουζίνα ενώ ετοιμάζουμε το γεύμα του, το κάνουμε κοινωνό μιας διαδικασίας και του δημιουργούμε την ανάγκη να έχει ενεργό ρόλο από την αρχή έως το τέλος – την κατανάλωση του γεύματος δηλαδή!
2. Τρώμε μαζί. Το φαγητό που μπαίνει στο πιάτο του μικρού μας, μπαίνει και στο δικό μας, την ίδια ώρα. «Τρώμε μαζί» σημαίνει ότι καθόμαστε μαζί στο τραπέζι, συζητάμε και τρώμε το ίδιο, οικογενειακό φαγητό που έχουμε ετοιμάσει. Μπορεί να χρειάζεται βοήθεια το μικρό μας και να χρειαστεί να το ταΐζουμε εμείς, όμως η βάση, η οποία είναι ότι στο τραπέζι είμαστε ισότιμοι, του εντυπώνεται από την αρχή.
3. Δημιουργούμε ευφάνταστα, χρωματιστά πιάτα. Ποιο παιδάκι θέλει να σταματήσει το παιχνίδι ποτέ; Έτσι και με το φαγητό, μπορούμε με παιχνιδιάρικη διάθεση να φτιάξουμε ένα πιάτο – ζωγραφιά, με διάφορες «φατσούλες» ή ζωάκια, που θα κάνουν το γεύμα ακόμα πιο ελκυστικό για τα παιδιά. Σε ένα πολύχρωμο πιάτο μπορούμε να εντάξουμε διαφορετικές τροφές που θέλουμε να γευτεί το μικρό μας.
4. Προσφέρουμε επιλογές. Καθώς τα παιδάκια μας μεγαλώνουν αποκτούν τη δική τους άποψη και το δικό τους γούστο και αυτό πρέπει να το σεβόμαστε. Αντί λοιπόν να παρουσιάζουμε ένα φαγητό στο πιάτο και να πούμε «αυτό είναι», μπορούμε να ρωτήσουμε τη γνώμη του: «Ψάρι ψητό ή βραστό;», «Μπρόκολο ή λάχανο για σαλάτα;», «γάλα με Nesquik ή γάλα με δημητριακά;». Καλό είναι να δίνουμε στο παιδί μας τη δυνατότητα να διαλέξει μεταξύ δύο – τριών επιλογών και όχι περισσότερων, ώστε να είναι σαφείς και η ερώτηση και η απάντηση και να μην ξεφεύγουμε από τον στόχο μας.
5. Αποδεχόμαστε τις ιδιαιτερότητές τους. Μπορεί όντως στο παιδί μας να μην αρέσει κάποιο τρόφιμο και να μην θέλει να το καταναλώνει – ή και περισσότερα από ένα. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλό να αποδεχόμαστε τις προτιμήσεις του και να τις σεβόμαστε, προσφέροντας διαφορετικές επιλογές που θα έχουν όμως το ίδιο αποτέλεσμα. Μπορούμε δηλαδή να αντικαταστήσουμε για παράδειγμα το μπρόκολο με το λάχανο, αλλά όχι με… πατάτες τηγανητές!
Νοιάζομαι Tip: Δεν χρησιμοποιούμε το φαγητό ως τιμωρία ή επιβράβευση για το παιδί μας. Εκφράσεις όπως «αν το φας θα σου δώσω γλυκάκι» ή «αν δεν το φας, δεν έχει τηλεόραση» δημιουργούν πολύ περισσότερο κακό από το καλό που νομίζουμε πως κάνουν. Το «γλυκάκι» δεν είναι επιβράβευση, είναι – στη σωστή ποσότητα, όπως όλα – μέρος της διατροφής μας!
